Klub Młodych Dziennikarzy

            Chcieliśmy zapytać, jak długo pełni Pani funkcję Dyrektora naszej szkoły? Pełnię funkcję dyrektora szkoły od 2006 roku, czyli od 11 lat. To był dla mnie zawodowo satysfakcjonujący czas, pełen sukcesów i wyzwań, którym wraz z całym zespołem nauczycieli i pracowników z powodzeniem sprostaliśmy. Objęłam stanowisko dyrektora gimnazjum, obecnie się to  zmieniło i zostałam dyrektorem szkoły podstawowej. Co w reformie, która zaczęła się w tym roku, jest dla Dyrektora tej placówki najtrudniejsze? Zmiany nie są łatwe, przypominają sztorm na morzu, kiedy nagle wśród spokojnych wód podnosi się fala za falą i jeszcze nie wiadomo, jak są silne. Tak my zmagaliśmy się z nowymi zadaniami, a moim zadaniem jest stać na mostku kapitańskim, wyglądać daleko w stronę horyzontu i wprowadzać, jeśli to przydatne - korektę kursu, byśmy cały czas byli na fali. I to nam się udaje. Skąd Pani czerpie pomysły na przeróżne zmiany w naszej szkole? Inspirują

Co nowego w naszej szkole?             Wchodząc do naszej szkoły, można poczuć moc zmian! Kierując się na prawe skrzydło budynku, już na samym parterze, widzimy wiele zmian, takich jak klasy dla maluszków, pufy oraz nowe ubikacje dostosowane dla najmniejszych uczniów szkoły. Do naszej wesołej gromady dołączyły tego roku pierwsze, czwarte, siódme klasy i nie tylko! Nasza szkoła teraz oprócz podstawówki mieści również oddział przedszkolny.  Biblioteka została zaopatrzona w nowe, wspaniałe pozycje książkowe, w tym również i lektury. Na drugim piętrze tego samego skrzydła znajduje się odnowiona sala geograficzna wraz z nowymi meblami i pomocami naukowymi, dzięki nim jeszcze efektywniej uczymy się o naszym kochanym świecie. Na naszych korytarzach teraz można znaleźć wiele kolorowych  puf, na których można dobrze odpocząć między długimi i ciężkimi lekcjami. W pokoju pedagoga jest nowa podłoga i układ mebli zmienił się niezmiernie. Od września w naszej szkole zaczęli pracować

Cześć! Z tej strony przewodniczące samorządu szkolnego. Jestem Marta z kl. 3F. Lubię podróżować, więc uczęszczam na dodatkowy angielski  i włoski. Często uprawiam sport, m.in pływam oraz jeżdżę na rolkach i nartach. W wolnym czasie często czytam książki albo spotykam się z kolegami. Mam na imię Julia i też jestem z 3F. Chodzę do szkoły muzycznej na zajęcia z akordeonu i dodatkowe zajęcia z gitary. Uczęszczam też na dodatkowy angielski, a w ramach zajęć sportowych pływam i tańczę. Naszą wspólną pasją jest harcerstwo - obie uczęszczamy do 110 Koedukacyjnej Drużyny Harcerskiej, gdzie spotykamy się z przyjaciółmi i poznajemy nowych ludzi. Na zbiórkach ćwiczymy samarytankę (pierwsza pomoc) czy szyfrowanie. W wakacje wyjeżdżamy na obozy i biwaki. Harcerstwo nauczyło nas wielu rzeczy - nie tylko umiejętności przetrwania i walki z komarami ;), ale też dyscypliny, pracy w grupie, doceniania podstawowych wartości. Uczniom kl. 1-3 polecamy gromady zuchowe (13ChGZ i

Kim jest XYZ? XYZ w naszej szkole pracuje 12 lat. Uczy przedmiotu, który bardzo lubił w szkole i zawsze miał z niego piątki - wtedy nie było szóstek :( Jako uczeń XYZ nie był wybitny (tak siebie ocenia). Oprócz studiów ... XYZ skończył też informatykę. Hobby ... ostatnio bardzo lubi biegać. Wolny czas spędza, ukrywając się przed domownikami, aby czytać kryminały. Cechy, które ceni w uczniach najbardziej, to szczerość i zaangażowanie. XYZ dla ułatwienia podaje swoje cechy: punktualność, szczerość, niecierpliwość, upór. Podpowiedź: XYZ nie ma w tym roku wychowawstwa. Co nieco o rodzinie: maż, córka, syn, pies i kot :) Ulubiona potrawa, kolor - sushi, szary. Muzyka, której słucha - pop. Drodzy Czytelnicy, jeśli już wiecie, kim jest XYZ - który to nauczyciel lub nauczycielka - napiszcie w komentarzu  i podajcie swoje nazwisko. Możecie wygrać słodką niespodziankę :)  Redakcja

TANIEC TOWARZYSKI MOJĄ PASJĄ Moja przygoda z tańcem miała już swój początek w przedszkolu, gdy byłem pięciolatkiem. Chodziłem do grupy średniaków o nazwie „Motylki”. Moja wychowawczyni - Pani Teresa Gudra - z okazji święta Dnia Matki przygotowała dla mnie i koleżanki z grupy układ taneczny do walca angielskiego. Już wtedy bardzo mi się to spodobało, a na kolejne występy pojechaliśmy wraz z wychowawczynią do Domu Kultury przy ul. Lompy w  Chorzowie, gdzie dzisiaj wraz z przyjaciółmi - bratnimi duszami - ciągle podnoszę swe umiejętności panowania nad własnym ciałem, a także sposobem wyrażania własnych emocji podczas wykonywania swych wyuczonych układów tanecznych. Gdy miałem 9 lat, moja Mama zachęciła mnie do uczęszczania na przysłowiowe tańce. Zapisała mnie do klubu tanecznego: Taniec-Impuls, gdzie do dnia dzisiejszego pod okiem trenera Pana Jakuba Siemionki realizuję swoje marzenia, przyswajając ciągle nowe układy, kroki i choreografie taneczne. Treningi

Czy niewidomi są skazani na życiową nudę?             Pozornie życie niewidomej osoby jest nudne i pozbawione atrakcji i przygód. Wielu ludziom może się wydawać, że niepełnosprawność wzrokowa wiąże się z mnóstwem ograniczeń. Sama jestem niewidoma i nigdy nie twierdziłam, iż moje życie jest nudne.             W moim pokoju na wszystkich półkach znajdują się książki i płyty. Dzięki audiobookom mogę bez problemu poznawać nowych bohaterów i odczuwać ten sam dreszczyk emocji jak osoby widzące. Ponadto wiele książek, które poznałam, przeczytali mi bliscy, ale mnie także udało się samodzielnie przeczytać kilka dzięki alfabetowi Braille’a – choć nie ma ich zbyt wiele w bibliotece. Do dziś, jeśli jakaś powieść nie została wydana w formie audiobooka, poznaję ją dzięki temu, że czytają mi ją najbliżsi.             Tak jak pełnosprawne osoby w moim wieku posiadam laptop, który jest wyposażony w program głośnomówiący. Pozwala mi on serfować po czeluściach internetu. Liczne programy kompute

Kasia Pogoda i Karolina Krężel wzięły udział  w konkursie   "O Złotą Jesienną Chryzantemę".  Został on zorganizowany  przez ZSTiO nr 4 w Chorzowie. Karolina zajęła II miejsce,  a Kasia otrzymała wyróżnienie. Gratulujemy i życzymy dalszych sukcesów! ##################### ##### Autorka: Karolina Krężel ##################################   ####################################### Autor: Kasia Pogoda

         Recenzja książki pt. "Ponad wszystko" Autorką książki jest pochodząca z Jamajki Nicola Yoon. Najbardziej jej znana powieść to właśnie książka pt. "Ponad wszystko". Na podstawie tego utworu powstał w 2017 roku film o tym samym tytule. Yoon dorastała na Jamajce i w Brooklynie w Nowym Jorku, a obecnie mieszka w Los Angeles wraz z córką i mężem. Co ciekawe, napisanie książki zajęło jej trzy lata, pisała wczesnym rankiem, pracując w pełnym wymiarze godzin i wychowując córeczkę. Książka "Ponad wszystko" jest historią dziewczyny, Madelline oraz chłopaka, Olly'ego. Maddy choruje na zespół SCID, czyli rzadką chorobę, zwaną chorobą tzw. "chłopca z bańki". Osiemnastolatka prawie całe swoje życie spędziła w domu. Jednak wszystko się zmienia, kiedy w jej życiu pojawia się Olly, przystojny chłopak, który wprowadza się do domu obok. Nastolatkowie od razu nawiązują ze sobą dobry kontakt. Po jakimś czasie zakochują się w sobie. Mimo przeszkó

Hej, nazywam się Anu.      Dziś pojawi się recenzja filmu pod tytułem: „Kot Bob i ja” z 2016 roku (w Polsce pojawił się w 2017). Jest to wzruszająca historia o pewnym narkomanie na odwyku oraz jego kocie, Bobie. Film   został nakręcony na podstawie książki. Cała historia jest oparta na autentycznych wydarzeniach.      A jak się zaczęła ta historia? James Bowen, główny bohater, staczał się na dno. Leczył się z uzależnienia od narkotyków, mieszkał w małym mieszkania i był na metadonie (zastępczy narkotyk, używany podczas leczenia uzależnień), a jego jedynym środkiem utrzymania było muzykowanie z gitarą na ulicy. Pewnego dnia, na swojej wycieraczce zauważył   rudego kocura. James   nie był w najlepszej sytuacji życiowej. Nic dziwnego, że bał się wziąć odpowiedzialność za żywe stworzenie. Ale zrobił to, a jego życie zmieniło się o 180 stopni. Nazwał kocura Bob i zajął się nim.      To, co teraz napisałam, wydarzyło się naprawdę. Film trochę odbiega od książki, jak i rzeczywistości

           Recenzja filmu pt. ,,Sala samobójców"           "Salę samobójców" obejrzałyśmy po raz pierwszy jakiś czas temu. Film ten zaciekawił nas swoim tytułem oraz tym, że jest polskiej produkcji. Ciekawy przebieg akcji niejednokrotnie wzbudził w nas silne emocje oraz skłonił do mądrych przemyśleń na temat współczesnego życia i tego, jak łatwo można je stracić.    Premiera filmu odbyła się dwunastego lutego 2011 roku na  Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie , zaś polska premiera miała miejsce w  Złotych Tarasach  w Warszawie 28 lutego tego samego roku. Film został udostępniony w kinach czwartego marca.    Reżyserem oraz autorem scenariusza jest Jan Komasa, muzykę skomponował Michał Jacaszek. Scenografią zajęła się Katarzyna Filimoniuk , zdjęciami Radosław Ładczuk , kostiumami Dorota Roqueplo , montażem    Bartosz Pietras , a produkcją Jerzy Kapuściński, Wojciech Kabarowski i Dominika Kowarska. W rolę głównej postaci - Dominika Santorskiego - wcieli

Pinocchio-P jest japońskim VocaP, który jest najbardziej znany z łączenia wesołej melodii z depresyjnym tekstem. W jego teledyskach występują charakterystyczne postacie talie jak Aimaina oraz Doshite-Chan. Najbardziej znaną piosenką PinocchioP jest „SLoWMoTIoN ”, która na YouTube zdobyła ponad 4 miliony wyświetleń. Pseudonim znanego japończyka pochodzi od jednej z jego piosenek „Hanauta”, jej tytuł oznacza po prostu „nosowa piosenka”. Pinocchio-P ma na swoim koncie ponad 80 utworów oraz 10 albumów. Jest taka kawiarnia znana jako „Pinocchio-Tei”’, z którą współpracował. Ta kawiarnia sprzedaje jedzenie i picie inspirowane jego piosenkami. Fani przychodzą razem, by posłuchać nowe utwory tego autora. On tam także dzieli się z innymi próbkami utworów. Jeśli chcesz posłuchać jego muzyki to podaję link do jego kanału na Youtube : https://www.youtube.com/channel/UCMMBGMjrrWcRZmG_lW4jC-Q Bartek Kubicki

Kozi Wierch – od niezadowolenia do spełnienia             W lipcu tego roku moi rodzice zaplanowali wycieczkę w Tatry na najwyższą górę w całości położoną w Polsce, Kozi Wierch. Na początku, nie miałam chęci wyruszyć w taką trasę. Wydawało mi się, że będzie mało ciekawie. Uwielbiam sport, ale nie przepadam za chodzeniem po górach. Nigdy wcześniej nie byłam jednak w Tatrach. Po długich namowach przez rodziców postanowiłam się zgodzić na plan wycieczki.             Wyjechaliśmy z domu bardzo wcześnie, o godzinie 4:00. Dotarliśmy na parking w Palenicy Białczańskiej. W trasę wyruszyliśmy o godz. 7:30. Czerwony szlak, którym szliśmy, jest chyba najbardziej obleganą przez turystów trasą w sezonie. Prowadzi on aż do Morskiego Oka. Na szczęście wyszliśmy wcześnie rano i nie było tłumów. Maszerowaliśmy  asfaltem około 40 minut. Zaczął padać lekki deszcz. Zrobiło się chłodno. Dziwne, bo zapowiadali piękną pogodę, ale w Tatrach to bywa różnie. Doszliśmy do tzw. Wodogrzmotów Mickiewicza i